Kayıp Editör
Thronebreaker: The Witcher Tales
“CD Projekt RED’ten babam çıksa yerim!” sözümüzü bize tutturmaya bir hayli kararlı bir oyun Thronebreaker. İlk duyurulduğunda “Kart oyunu mu? Geralt yok mu? Savaşmak yerine Gwent mi oynayacağız yani? Meh!” tepkileriyle karşılanan oyun çıkışını yapmasıyla birlikte bize bu laflarımızı bir güzel yutturuverdi. Çünkü unuttuğumuz şey işin arkasında The Witcher serisinin o çok sevdiğimiz, gri hikâyelerini yazan ellerin bulunduğuydu…
Thronebreaker’da ilk The Witcher oyununun çok öncesine, kitaplarda anlatılan İkinci Nilfgaard Savaşları zamanına gidiyoruz. Bu kez parmaklarımızın ucunda Lyria ve Rivia Kraliçesi Meve var. Oyunun ilk saatlerinde tıpkı Heroes ya da King’s Bounty serilerinde olduğu gibi üstten görünen bir haritada o köy senin bu mağara benim koşturup duruyor, kaynak topluyor, ordumuzu güçlendiriyor, çeşitli canavarlarla ve haydutlarla savaşıyor, tebaamızın dertlerini dinleyip sorunları uygun gördüğümüz şekilde çözmeye çalışıyoruz. Ama ilk bölümü tamamlayıp Nilfgaard istilası başladığında işin seyri hayli karanlık ve bir o kadar eğlenceli bir şekilde değişiyor. İhanet, entrika, dosta dönüşen düşmanlar, düşmana dönüşen dostlar… ve birbirinden zor seçimler. Thronebreaker bize bir hükümdar olmanın zorluklarını birebir yaşatıyor desem abartmış olmam. Oğlunuz ve ülkeniz arasında seçim yapmak zorunda kaldığınızda ne yapacaksınız? Zora düştüğünüzde size yardım eden tek ırk cücelerken silahsız ve savunmasız bir Scoia’tael birliğini infaz etmek isteyen azgın bir güruhla karşılaştığınızda kimin tarafını tutacaksınız? Halkınızın sizi âdil bir kraliçe olarak görmesini nasıl sağlayacaksınız? Peki ya askerlerinizin morali ne olacak? Emin olun, The Witcher 3’tekinden bile daha zorlu seçimler yapmaya mecbur kalacaksınız.
Oyunun savaş kısmında da bir o kadar ustalıklı bir iş çıkarmış CDPR. Bizi her çatışmada üç el Gwent oynamaya mecbur bırakmak yerine haritadaki her düşman için ayrı ayrı şartları yerine getirmenizi gerektiren, özel çarpışmalar tasarlamış. Bunların çoğu kısaltılmış, tek rauntluk maçlar. Mesela birinde kuşatma altına aldığınız bir kalenin kapısını yıkmaya çalışıyorsunuz, başka birinde elinizdeki kartı karşı sıranın en sonuna zarar görmeden taşımanız gerekiyor gibi gibi… Bazen elinizde özel kartlar da oluyor, bu sayede her seferinde farklı farklı teknikler denemeye teşvik ediliyorsunuz. İşin en güzel yanıysa hiç sıkılmamanız. “Öf, gene mi Gwent,” demiyorsunuz. Tam aksine, acaba bu sefer nasıl bir şey çıkacak diye her savaşa balıklama dalıyorsunuz.
Thronebreaker’da Nilfgaardlıların dostu dosta nasıl kırdırdığına, müttefiklerin arasına nasıl nifak tohumları soktuğuna, elfleri ve cüceleri nasıl kandırdığına, büyücülerin kanına nasıl girdiğine… kısacası kuzeylilerin tüm zayıflıklarından faydalanıp zafere giden her yolu denediğine de daha yakından şahit oluyoruz. Suikast, entrika, ihanet, savaşın acımasızlığı… Hikâye bakımından da cidden çok başarılı bir oyun Thronebreaker. Müzikleriyse apayrı bir efsane. Siz siz olun, sıradan bir kart oyunu zannedip kendinizi bu cevherden mahrum etmeyin.
– M. İhsan Tatari
Nefis bir derleme. Teşekkürler emek veren herkese.
2018’in oyun anlamında bizi memnun ettiğinin güzel bir kanıtı aynı zamanda.
Oyun anlamında gerçekten de dolu dolu bir yıl oldu. Aynı anda 3-4 tane yılın oyunu adayı göremiyorduk nicedir.
Bu vesileyle ben de başta sevgili Can Arabacı ve Eser Güven olmak üzere hem forum üyelerimizden hem de takipçilerimizden dosyaya katkıda bulunan herkese bir kez daha teşekkür ederim
spidermani oynayamadım bir türlü ama gow ve red dead parasını kuruşuna kadar hak etti.
Dosya güzel olmuş. Emeği geçen herkese teşekkürler. Birkaç tane oyun gözüme takıldı. Boş bir zamanda güzelce videolarına bakacağım.
Ufak bir not: Bu tip başlık içinde sekmelerle ulaşılan konuları forumdan okuyamıyoruz. Gönderinin tamamını göster dediğimizde incelemeler gelmiyor. Portaldan okumak zorunda kalıyoruz. Forum ekranından okuyabilsek hoş olurdu.
*Detroit ve God of War gerçekten enfes yapımlardı. Verdiğim paraya acımadığım yapımlardan. Last of Us 2’yi de çıktığı gün almayı planlıyorum. Sony gerçekten şu Exclusive denen şeyi iyi yapıyor.
*Kingdom Come’ın çok iyi bir oyun olduğunu düşünmüyorum. Özellikle optimizasyon konusunda rezalet. Koca dünyada kasa kasa ilerledikten sonra bir RPG oynamanın çok da zevki kalmıyor.
*AC Oddsey bir üst maddenin benzeri, ama oynanmayacak derecede değil. Henüz bitirmeye nail olamadım, o yüzden çok ses etmiyorum
*Vampyr güzel, farklı konusu olan bir oyundu. Ama kısaydı yahu, özellikle istedikleri fiyata göre tatmin edicilikten uzaktaydı.
Ee yormlamam bu kadar, haydi hayırlı işler.