Kayıp Editör
Pillars Of Eternity II: Deadfire
Thaos’u durdurdunuz, Adra Ejderha’yı yenilgiye uğrattınız diye kılıcınızı, kalkanınızı duvara asıp Caed Nua’da kaymak gibi bir emeklilik hayatı geçireceğinizi mi düşünmüştünüz? Eğer öyleyse çok yanılmışsınız. Eothas’ın sizin ve Eora’nın diğer tanrıları için çok büyük başka planları var. Büyük derken… 200 metrelik, adradan yapılmış bir heykel boyutunda planlardan bahsediyorum.
İlk Pillars of Eternity, Baldur’s Gate’in devasa adımlarını gayet kendinden emin bir şekilde takip ettikten sonra ikinci oyun olan Deadfire’ın da Baldur’s Gate II’nin izinden gitmiş olması kimseyi şaşırtmamıştır herhalde. İlk oyunun sonunda tanrıların aslında “yapay” olduğu gerçeğiyle yüzleştikten sonra Deadfire’ın daha en başında her biriyle tek tek münasebete geçmek, üzerine bir de hepsini endişeyle terletecek bir rota tutturmuş olan Eothas’ın peşine düşmek tam da BG II’nin destansılığına yaraşacak türden bir hikâye ortaya koymuş sahiden. Daha azını beklemiyordum zaten ama daha fazlasını bulduğum için de halimden fazlasıyla memnunum.
Tanrıların peşinde koşmak dışında takımadalardan oluşan Deadfire’da yelken açmak, zaman zaman fırtınalara göğüs germek, haritalanmamış adalara ayak basmak gibi aksiyonlarda bulunurken fark edeceğiniz çok önemli bir daha detay var: Pillars of Eternity II: Deadfire, bir masaüstü FRP oyununa bilgisayar ekranlarında en çok yaklaşabileceğiniz tecrübelerden biri. Sizi düz bir yol üzerinde gidiyormuş gibi hissettirmeyen türlü türlü seçimler, iyi yazılmış ve diyalog tekerine sıkışmamış uzun diyaloglar, derin ve katmanlı karakter ilişkileri… Bir cRPG’nin tam olarak sahip olması gereken her şey var Deadfire’da. Üstelik genelde iki boyutlu sabit arka planlarla görmeye alıştığımız bu tür için alışıldığın ötesinde dinamikliğe sahip, göz alıcı mekanları da az önce dediğim “fazlası” hanesine yazılıyor hep. Başka bazı yayınlar (**öhhö**TheGameAwards*öhhö*) yılın rol yapma oyunu kategorisinde aslında rol yapma oyunu bile olmayan bazı oyunları seçerek Deadfire’ın hakkını yemiş olabilirler; ama bilgisayarda oynayabileceğiniz rol yapma oyunlarının en saf ve örnek hâllerinin başında geliyor aslında Deadfire.
Eh, Kayıp Rıhtım okuru olarak uzun ve kaliteli yazıları okumakla bir sorununuz da yok belli ki. O yüzden bu sene içinde çıkmış, akılda kalıcı ve destansı bir macera arıyorsanız Pillars of Eternity II’den ötesine bakmanıza çok da gerek yok hani. Hatta eliniz değmişken taze sona ermiş olan üç hikâye DLC’sine de göz atmadan geçmeyin derim.
– Can Arabacı
Nefis bir derleme. Teşekkürler emek veren herkese.
2018’in oyun anlamında bizi memnun ettiğinin güzel bir kanıtı aynı zamanda.
Oyun anlamında gerçekten de dolu dolu bir yıl oldu. Aynı anda 3-4 tane yılın oyunu adayı göremiyorduk nicedir.
Bu vesileyle ben de başta sevgili Can Arabacı ve Eser Güven olmak üzere hem forum üyelerimizden hem de takipçilerimizden dosyaya katkıda bulunan herkese bir kez daha teşekkür ederim
spidermani oynayamadım bir türlü ama gow ve red dead parasını kuruşuna kadar hak etti.
Dosya güzel olmuş. Emeği geçen herkese teşekkürler. Birkaç tane oyun gözüme takıldı. Boş bir zamanda güzelce videolarına bakacağım.
Ufak bir not: Bu tip başlık içinde sekmelerle ulaşılan konuları forumdan okuyamıyoruz. Gönderinin tamamını göster dediğimizde incelemeler gelmiyor. Portaldan okumak zorunda kalıyoruz. Forum ekranından okuyabilsek hoş olurdu.
*Detroit ve God of War gerçekten enfes yapımlardı. Verdiğim paraya acımadığım yapımlardan. Last of Us 2’yi de çıktığı gün almayı planlıyorum. Sony gerçekten şu Exclusive denen şeyi iyi yapıyor.
*Kingdom Come’ın çok iyi bir oyun olduğunu düşünmüyorum. Özellikle optimizasyon konusunda rezalet. Koca dünyada kasa kasa ilerledikten sonra bir RPG oynamanın çok da zevki kalmıyor.
*AC Oddsey bir üst maddenin benzeri, ama oynanmayacak derecede değil. Henüz bitirmeye nail olamadım, o yüzden çok ses etmiyorum
*Vampyr güzel, farklı konusu olan bir oyundu. Ama kısaydı yahu, özellikle istedikleri fiyata göre tatmin edicilikten uzaktaydı.
Ee yormlamam bu kadar, haydi hayırlı işler.