Zeynep Hantik
Sizlere şu ana kadar birçok derginin yayın hayatına başladığını haber vermiştik. Ama bu seferki haberimiz biraz daha ilginç, çünkü bu derginin yazar ekibini çocuklar oluşturuyor. Bahsettiğimiz “Çocuk Yazarlar” çalışmasının temelini Söke Sarıkemer İlkokulu 1-A sınıfı öğrencileri tarafından yazılan ve Beşparmak Dağları’ndaki ekolojik bozunmaları ele alan “Rehber” isimli çocuk öyküsü oluşturmuş.
Proje koordinatörlüğünü Hasan Cüneyt Bozkurt‘un üstlendiği, Halk Eğitim Merkezi bünyesinde gerçekleşen yaratıcı yazarlık seminerlerinde toplam 100 gönüllü öğretmen görev aldı. 3 yılda toplam 404 çocuk, sonsuz hayal güçlerinde yarattıkları kitaplarını yazıp resmettiler. Özbey İlkokulu’nda gerçekleşen 23 Nisan gösterisiyle basına tanıtılan “Çocuk Yazarlar” isimli dergi, böylelikle yayın hayatına da başlamış oldu.
Derginin ilk sayısında, Türk Dil Kurumu ve Yunus Nadi Öykü Ödülleri sahibi Necati Güngör‘ün kaleme aldığı “Beni Bu Sesler Oyalar” adlı öyküsü ve çocuk yazarların kalemlerinden çıkan birçok çocuk öyküsü bulunuyor. Hasan Cüneyt Bozkurt’un yayın yönetmenliğini yaptığı mevsimlik çocuk edebiyatı dergisi, birbirinden renkli öykülerden oluşuyor gibi gözüküyor. Biraz da çocukların hayal dünyasında gezinmeye ne dersiniz?
Çok güzel ve umut vaat eden bir çalışma; aklıma Finlandiya’daki çocuk parklarını çocukların istekleri doğrultusunda hazırlanması gibi bir çalışmayı getirdi.
Ancak o kadar öğretmen ve çocukların emek verdikleri bu çalışmada kapak görselini beğenmediğimi söyleyebilirim. Ve kaç çocuk o kapak görselini istediler yahut onların fikri alındı mı diye düşünüyorum. Zira çocuk dergisi ve bir yazarın portresi ilk sayısında kapak görseli yapılıyor. Çocuklara sorulsaydı daha canlı ve çekici bir kapak tasarımıyla yayımlanabilirdi diye de düşünmekten kendimi alamıyordu.
Neden bunu sorun ediyorum? Kapak görselleri içeriğin gücünü yansıtacağını düşündüğüm ve çocuklara bu konuda danışılmadığını hissettiğim için sorun ediyorum. Yapılan çalışmayla çatışan bir durum ve yazarın bir öyküsü bulunması da ayrı bir muamma! O öykünün amacı nedir? Güvensizlik, karşılaştırma vs anlayamıyorum…
Sizin fikirleriniz neler? Kapak görseli önemsiz bir detay mı? Okura belirli bir his veya ilk izlenim vermez mi? Ve neden o kadar öğretmen ve öğrencinin emeği ön plana çıkarılması gerekirken bir yazar ön plana alınıyor? Hem de ilk sayısında? Derginin adında belirtmeseler yahut adı bu kadar betimleyici olmasa o kadar emek gözden kaçmaz mı? Adını sallıyorum “Düşler Dünyası” yapalım ve kapak aynı kalsın fark nerede? Farkın sadece içeriğindeki metinde mi olması gerekiyor? Ve hatırlatıyorum içeriğinde o yazarın öyküsü de var!