The Paris Review Söyleşileri “Yazarın Yol Haritası” Kitabında Bir Araya Geliyor

Yazarın Yol Haritası Türkçede. Nicole Rudick editörlüğünde hazırlanan kitap, Timaş Yayınları etiketiyle raflardaki yerini alıyor.

1953 yılından bu yana yayım hayatına devam eden The Paris Review, dünyanın en prestijli edebiyat dergilerinden biri olarak tanınıyor. Birçok önemli yazarın yazma alışkanlıkları, edebiyata ve hayata dair görüşlerini içeriyor. Dergide yer bulan isimler, modern dünya edebiyatına yön vermiş çok önemli kalemlerden oluşuyor. Aralarında Ernest Hemingway, Gabriel Garcia Marquez, William Faulkner, Orhan Pamuk, Haruki Murakami, Paul Auster, Ursula K. Le Guin, Simone de Beauvoir, Kazuo Ishiguro ve daha birçok ismin bulunduğu dergi, aynı zamanda yazmaya merak salanlar için de bir hazine.

Daha önce Yazarın Odası 1 ve Yazarın Odası 2 kitaplarını dilimize kazandıran Timaş Yayınları, şimdi de Nicole Rudick editörlüğünde hazırlanan Yazarın Yol Haritası ile The Paris Review kaynaklarını Türkçede buluşturmaya devam ediyor. Yaklaşık dört yüz yazar, editör ve çevirmeni bir araya getiren derleme, yazar adayları için yol gösterici bir çalışma niteliği de taşıyor. Yazarların nasıl çalıştığını, edebiyatla ve yazıyla kurduğu ilişkiyi merak eden okurlar için de farklı bir bakış açısı sağlıyor.

İlk olarak Ocak 2018’de The Writer’s Chapbook: A Compendium of Fact, Opinion, Wit, and Advice from “The Paris Review” Interviews adıyla yayımlanan kitabın arka kapak yazısına hemen aşağıdan ulaşabilirsiniz.

Yazarın Yol Haritası: The Paris Review Söyleşileri | Arka Kapak Tanıtım Yazısı

Edebiyata, yazma eylemine ve yazarlığa dair ilham verici bir yazın şöleni…

Dünyanın en prestijli edebiyat dergilerinden The Paris Review’da yayımlanan röportajların derlemesinden oluşan Yazarın Odası 1 ve 2’nin ardından Yazarın Yol Haritası’yla modern dünya edebiyatının önemli isimlerinin yazma eylemiyle ve edebiyatla şekillenen dünyalarına konuk oluyoruz.

“Yazar: Bir Profil”, “Teknik Meseleler”, “Farklı Türler” ve “Yazarın Hayatı” olmak üzere dört ana bölüme ayrılan bu derleme, Elena Ferrante, Italo Calvino, Ursula K. Le Guin, Jorge Luis Borges, Simone de Beauvoir gibi pek çok yazarın yazmaya nasıl başladığına, çalışma alışkanlıklarına, kullandığı yöntemlere, editörler, okurlar ve yazarlarla ilişkisine ve farklı yazın türlerine yaklaşımlarına dair düşüncelerini içeriyor. Yazarın Yol Haritası, yazar adayları, yazma eylemine meraklı okurlar ve tüm edebiyatseverler için ilham verici bir başucu kitabı ve edebiyat şöleni…

Yazarın Yol Haritası | Önsöz

1989’da The Paris Review, Yazarın Yol Haritası’nı yayımladı. Bu kitabın George Plimpton’ın en sevdiği kitaplardan biri olduğu söylenir. O edisyonun giriş kısmında Plimpton bu kitabı yayıma hazırlama sürecini “Yazarın Odası” röportajlarlarıyla “yeniden tanışma” olarak tanımlamıştı. Kitabın içeriği de o röportajlardan seçilmişti. Plimpton bazı kısımları elemenin ne kadar zor oldu-
ğunu hatırlıyordu: “Bazı başlıkların altındaki yığınlar gitgide büyüyordu. Bazen ben bile röportajın sıkıcı olmasını ve hiçbir ekleme yapmamayı istiyordum. Hiçbir zaman öyle olmadı.”

Review’ın şimdiki ekibi Yazarın Yol Haritası’nı yayıma tekrar hazırlama görevini üstlendiğinde, işleri iki kat zordu: George’un özenle hazırlanmış derlemesinin düzenini bozmadan iki yüz yeni röportajı daha (111. sayımızdan 224. sayımıza kadar) kitaba eklememiz gerekiyordu. Bir de, tabii ki, George’un problemiyle de hâlâ uğraşıyorduk –yığınlar büyüyordu, hiçbir şeyi çıkaramıyorduk. Şimdi farkediyorum ki bu kitabın gerçeği asla gerçekten bitmiş olamayacağıdır. Basılıp yayımlandığında bile, okur onu elinde tutup yöntem ve tavsiyeler bulmak üzere sayfaları çevirirken bile asla gerçekten bitmiş olmayacak. Yazarın Yol Haritası hâlâ devam eden bir çalışma. Neden? Çünkü her geçen gün yeni bir yazar eline kalemi (ya da laptop’u veya henüz icat edilmemiş bir cihazı) alıp kendilerini edebî bir eser yaratırken buluyorlar.

Okurumuz Yazarın Yol Haritası’nın amacı ne diye sorabilir. Review’ın bugüne kadarki bütün sayılarını bir rafa koysak yaklaşık üç buçuk metre olur (otuz yıl kadar önce, George bu sayının yedi metre olacağını söylemişti ama bunu tamamen uydurmuştu). O üç buçuk metre neredeyse dört yüz adet “Yazarın Odası” röportajını kapsıyor –kurmaca, kurmaca dışı eserler, şiir, çeviri, anı, komedi, yayıma hazırlama, çizgi roman, biyografi, senaryo ve oyun yazma sanatları üzerine dört yüz röportaj. Bir okur yazarların eserlerine nasıl isim bulduğunu, eserlerini nasıl düzelttiğini ya da yazamadıkları zaman ne yaptıklarını öğrenmek isterse, çok zor bir işe girişmesi gerekir. Bu kitap tüm bu soruları ve daha fazlasını temalarına uygun başlıklara ayırıp her türlü yazarın görüşlerinden, gözlemlerinden ve tavsiyelerinden örnekleri bir araya getiriyor.

Bu derleme bize yazma sürecini anlatıyor; tercih edilen yöntemden (Norman Rush aynı anda üç daktilo kullanıyor) ilk çabalara (Mary McCarthy, Edmund Wilson tarafından birodaya kapatılmıştı) ve iş alışkanlıklarına kadar (William Gibson, Manuel Puig ve Elizabeth Spencer için öğlen uyumak çok önemli). Bu kitap bize teknik meselelerden bahsediyor: tarzın “saçma sapan düzyazıya” karşı bir mücadele olarak kullanılması (Francine du Plessix Gray), “hiçbir plan yapmadan” başlamak (Haruki Murakami), cinsellik içeren sahnelerinin hiç çekici olmayışı (Toni Morrison) ve karakterlerin “kürek mahkûmu” olması (Vladimir Nabokov).

Biçimin çeşitliliğini anlatıyor: bir kısa hikâye, mesela, lirik şiirdir aslında (Frank O’Connor), bir adadır (Walter Mosley), gerçeğin bir patlamasıdır (William Trevor), sinsidir (Joy Williams). Ve bir yazarın hayatını etkileyen meseleleri ele alıyor; camia (May Sarton: “Yazarları sevmem”), ekonomik güvence (Blaise Cendrars: “İşin ve düzgün bir kazancın canı cehenneme”), politika (Günter Grass: “Edebiyatın etkileyebileceği değişiklikleri ölçmek mümkün değildir”), feminizm (Helen Vendler: “Bence aklın cinsiyeti yok”), ırk ve etnik köken (Dany Laferrière: “Beni ten rengime göre okumak beni yanlış okumaktır”).

Okur Yazarın Yol Haritası’nda çok çeşitli görüşlerin olmasının bir ideal yazar kavramı oluşturmayı güçleştirdiğini düşünebilir. Bu kitabın amacı da tam olarak bu. “Yazarın Odası” röportajlarının
bize gösterdiği bir şey varsa o da sadece bir yazma biçiminin, bir konuya yaklaşmanın sadece bir yolunun, hayal etme ve tasarlamanın sadece bir şeklinin olmadığıdır. Öyle olsaydı ne bu röportajlara ne bu kitaba (ya da herhangi bir kitaba) ne de The Paris Review’a gerek olurdu.

Robert Graves, “Kusursuz şiir yoktur,” diyor. “Öyle bir şiir yazılsa, dünya sona ererdi.” Kusurlu, beklenmedik ve harika eserler ortaya koymak yazarın (ve tabii aynı zamanda Review’un) görevidir. “Asla istediğiniz kitaba erişemezsiniz, olan kitapla yetinirsiniz,” diye açıklıyor bunu James Baldwin. Bu iki kapağın arasındaki bilgelik ve tavsiyeler sınırsız ve öyle olması gerektiği için, bitmemiş bir kitap. Başka nasıl olabilirdi ki? Edward Albee’nin bize dediği gibi, “Yapılacak işler ve keşfedilecek şeyler var.”

Nicole Rudick

Yazarın Yol Haritası Hakkında Ne Dediler?

“Hem yazarlar hem de okurlar için bir kutsal kitap niteliğinde. Edebiyat hakkında tutkulu olanların muhteşem sohbetleri.” –Observer

“Yazarlar nasıl çalışıyor ve edebiyat nasıl hâlâ var olmaya devam ediyor diye merak edenler için vazgeçilmez bir kaynak.” –Daily Telegraph

“Gizli cevherlerle dolu, edebiyata dair muhteşem bir derleme.” –Guardian

“Bu röportajlar, edebiyatla ilgilenen her okur ve yazarın vazgeçilmezi olacak. İlham verici…” –Times Literary Supplement

“Sahip olabileceğimiz en kapsamlı ve ihtişamlı röportaj projesi.” –New York Times

Kitabın ilk sayfalarını içeren tadımlık ÖN OKUMAsı için buraya tıklayabilirsiniz.

Perihan Sevde Nacak çevirisiyle gelen ve 384 sayfadan oluşan kitap, Ocak 2023 itibarıyla raflardaki ve dijital kitap satış mağazalarındaki yerini almaya başladı.

Yazarlığa ilginiz var mı? Kitabın konusu ilginizi çekti mi? Yorumlarınızı Kayıp Rıhtım Forum üzerinden bizlerle paylaşabilir, ayrıca tüm içeriklerimizden anında haberdar olmak adına bizi Google Haberler üzerinden takip edebilirsiniz.