Song of Beren and Luthien
Yapraklar uzunken, çimenler yeşil
Baldıran otları uzun ve latif
Bir ışık döküldü semadan çil çil;
Tinúviel ormanda dans ederken…
Yapraklar kadar sık ve öyle kesif
Damlıyordu yıldızlar çisil çisil
Saçlarına elf kızının… O zarif
Bir müziğin kollarında giderken…
Beren çıkageldi, dağ gibi soğuk
Yaprak gibi kayıp, dolaştı durdu
Karmakarışıktı… Yalnız ve buruk
Yanında çağlayan elf nehri gibi…
Ve altın bir ışık gözüne vurdu
Parlak bir yıldırım misali, çabuk
Gölge gibi saçlarını savurdu;
Tinúviel… Göründü peri gibi…
Bakınca o yıldız yıldız gözlere
Takat verdi ayağına bir efsun;
Ne aştığı dağ ne geçtiği dere
Unutmuştu bütün olan biteni;
Fakat kız durmadı bir lahza olsun
Halâ tek başına dolaşmak üzre –
Dansına koyulup- ardınca mahzun
Bir kuş gibi koyup gitti Beren’i…
Rüzgara karışıp uçan sesini
Yaprak gibi hafif ayaklarının
Beren kulağında duydu aksini
Yer altında çağlar misali, derin…
Yapraklarda, en mahzunu sarının
Vermek üzereydi son nefesini
Gidişiyle Neldoreth diyarının
Kış çöktü üstüne, tenha ve serin…
Ardından yollara koyuldu, yayan
Aklı ihtirasta gönlü kederde
Ay ve yıldız ışığında parlayan
Ayazdan titreyen göğün altında…
Göründükçe karşıki tepelerde
Onu bir onulmaz belaya koyan
Gümüşi bir buluttu perde perde
Saklıyordu elf kızını ardında…
Ve şakıdı Tinúviel yeniden
Şarkısından süzülüp geldi bahar
Sanki, bir yağmurdu gönlü şad eden
Göğe doğru kanat çırpan bir kuştu…
Çiçeklerle bezenirken ağaçlar
Canlanan tabiat misali, Beren
Dirildi… Cesaret bulana kadar
İzledi… Arzuyla yanıp tutuştu…
Ve kız kaçamadan ardınca yetti
‘Tinúviel! Tinúviel! ‘ Seslendi… O an
Sesi kızı yaprak gibi titretti
İşledi bir bıçak gibi derine…
Dondu kaldı sema, ırmak ve orman
Ve Lúthien hükme itaat etti
Kapıldı bir sis gibi sarmalayan
Çağrısının karşı konmaz sihrine…
Sarmaladı bir neşe aşıkları
Bakınca Beren o munis gözlere
Yıldızların titreyen ışıkları
Derinliklerinde raksediyordu…
Lúthien zarifçe uzandı yere
Saçları Neldoreth sarmaşıkları
Gibi sardı Beren’i çepeçevre
Her telden bir yıldız aksediyordu…
Bu kaderi kendileri seçtiler
Demir zındanlardan, gece gibi zift
Kokan nice ormanlardan geçtiler
Ayıran denizler girdi araya… .
Çözdüler kör talih denilen girift
Bilmeceyi… Ve gün geldi göçtüler,
Ormanda şakıyan bir bahtiyar çift
Gördü son görenler… Ve bitti rüya!
~~0~~
Song of Beren and Luthien
The leaves were long, the grass was green,
The hemlock-umbels tall and fair,
And in the glade a light was seen
Of stars in shadow shimmering.
Tinúviel was dancing there
To music of a pipe unseen,
And light of stars was in her hair,
And in her raiment glimmering.
There Beren came from mountains cold,
And lost he wandered under leaves,
And where the Elven-river rolled
He walked alone and sorrowing.
He peered between the hemlock-leaves
And saw in wonder flowers of gold
Upon her mantle and her sleeves,
And her hair like shadow following.
Enchantment healed his weary feet
That over hills were doomed to roam;
And forth he hastened, strong and fleet,
And grasped at moonbeams glistening.
Through woven woods in Elvenhome
She lightly fled on dancing feet,
And left him lonely still to roam
In the silent forest listening.
He heard there oft the flying sound
Of feet as light as linden-leaves,
Or music welling underground,
In hidden hollows quavering.
Now withered lay the hemlock-sheaves,
And one by one with sighing sound
Whispering fell the beachen leaves
In the wintry woodland wavering.
He sought her ever, wandering far
Where leaves of years were thickly strewn,
By light of moon and ray of star
In frosty heavens shivering.
Her mantle glinted in the moon,
As on a hill-top high and far
She danced, and at her feet was strewn
A mist of silver quivering.
When winter passed, she came again,
And her song released the sudden spring,
Like rising lark, and falling rain,
And melting water bubbling.
He saw the elven-flowers spring
About her feet, and healed again
He longed by her to dance and sing
Upon the grass untroubling.
Again she fled, but swift he came.
Tinúviel! Tinúviel!
He called her by her elvish name;
And there she halted listening.
One moment stood she, and a spell
His voice laid on her: Beren came,
And doom fell on Tinúviel
That in his arms lay glistening.
As Beren looked into her eyes
Within the shadows of her hair,
The trembling starlight of the skies
He saw there mirrored shimmering.
Tinúviel the elven-fair,
Immortal maiden elven-wise,
About him cast her shadowy hair
And arms like silver glimmering.
Long was the way that fate them bore,
O’er stony mountains cold and grey,
Through halls of ireon and darkling door,
And woods of nightshade morrowless.
The Sundering Seas between them lay,
And yet at last they met once more,
And long ago they passed away
In the forest singing sorrowless.
Genç Eorl’un Ağıdı
Nerde küheylan, süvari, çalınan boru nerde?
Nerde zırh, nerde uçuşan sarı saçlar, miğferde,
Nerde o arp çalan el ki tutuşurdu tellerde
Bahar, hasat ve upuzun ekinler, perde perde…?
Dağlardan yağmur, çayırdan yeller gibi geçtiler,
Batı’da günler dağların gölgesine göçtüler…
Kim getirsin bu yangının külünü bir araya,
Ve gözlesin gün Deniz’de vuruyorken karaya…?
~~0~~
Lament for Eorl the Young
Where now the horse and the rider? Where is the horn that was blowing?
Where is the helm and the hauberk, and the bright hair flowing?
Where is the hand on the harpstring, and the red fire glowing?
Where is the spring and the harvest and the corn growing?
They have passed like rain on the mountain, like a wind in the meadow;
The days have gone down in the West behind the hills into shadow.
Who shall gather the smoke of the dead wood burning,
Or behold the flowing years from the Sea returning?
Lament for Boromir
Aragorn söyledi:
Aşarak Rohan boyunca kırları, batakları,
Çarpar Mundburg surlarına latif Batı Rüzgarı…”
Ey gezgin yel!Taşıdığın ah, hangi havadistir?
Çarptı mı gözüne mehtap ışığında Boromir?”
“Gördüm, atının üstünde yedi ırmağı geçti,
Gördüm! Bomboş nice yoldan o en ırağı seçti!
Tuttu kuzeyin karanlık sislerine yolunu
Artık Kuzey Yeli gözler Denethor’un oğlunu…”
“Ah Boromir!Gözlüyorum garbı surlardan, ama
Bomboş topraklarda gölgen çarpmıyor nazarıma…”
Legolas söyledi:
Taşar deniz sesi, uçar cenubun rüzgarıyla
İnler surun kapısında martı çığlıklarıyla…
“İnlemende hangi haber saklı ey güney yeli?
Nerde zarif Boromir,ah, epey oldu gideli?”
“Sorma bana nerde meskun- Güneyde hep kemik var!
Ak ve kara sahillerde hepsi uzanmış yatar…
Niceleri Anduin’den ‘deniz’ aşkıyla indi
Ben de haber soruyorum
Kuzey Yeli’nden şimdi…”
“Ah Boromir,kapıların ötesinden, güneyden
Martılarla çığlık çığlık gelmiyorsun sen,neden?”
Aragorn Bir kez daha söyledi:
Kükreyen şelalelerden,
Kral Kapıları’ndan
Aşar gelir Kuzey Yeli, buz gibi ve kudurgan…
“Kuzey Yeli! Nefesin ki güçlüdür, nice haber
Taşır… Bizlere korkusuz Boromir’den haber ver!”
“Amon Hen’in eteğinde duydum son narasını
Ard arda binlerce düşman deşerken yarasını
Düştü…
Ama çehresine bir letafet hakimdi,
Na’şını altın Rauros göğsünde taşır şimdi…”
“Ak Kule’de bütün gözler dikilecek kuzeye
Bir gün Rauros’ta yiten Boromir gelir diye…”
Gimli söylemedi, çünkü Doğu Yeli’ne türkü yakılmaz…
~~0~~
Lament for Boromir
Aragorn sang:
Through Rohan over fen and field where the long grass grows
The West Wind comes walking, and about the walls it goes.
‘What news from the West, O wandering wind, do you bring to me tonight?
Have you seen Boromir the Tall by moon or by starlight?
‘I saw him ride over seven streams, over waters wide and grey,
I saw him walk in empty lands until he passed away
Into the shadows of the North,
I saw him then no more.
The North Wind may have heard the horn of the son of Denethor,
‘O Boromir! From the high walls westward I looked afar,
But you came not from the empty lands where no men are.’
Then Legolas sang:
From the mouths of the Sea the South Wind flies, from the sandhills and the stones,
The wailing of the gulls it bears, and at the gate it moans.
‘What news from the South, O sighing wind, do you bring to me at eve?
Where now is Boromir the Fair? He tarries and I grieve.
‘Ask not of me where he doth dwell – so many bones there lie,
On the white shores and the dark shores under the stormy sky,
So many have passed down Anduin to find the flowing Sea.
Ask of the North Wind news of them the North Wind sends to me!’
‘O Boromir! Beyond the gate the seaward roads runs south,
But you came not with the wailing gulls from the grey sea’s mouth’.
Then Aragorn sang again:
From the Gate of the Kings the North Wind rides, and past the roaring falls,
And clear and cold about the tower its loud horn calls.
‘What news from the North, O mighty wind, do you bring to me today?
What news of Boromir the bold? For he is long away.’
‘Beneath Amon Hen I heard his cry. There many foes he fought,
His cloven shield, his broken sword, they to the water brought.
His head so proud, his face so fair, his limbs they laid to rest,
And Rauros, golden Rauros-falls, bore him upon its breast.
‘O Boromir! The Tower of Guard shall ever northward gaze,
To Rauros, golden Rauros-falls, until the end of days.
Gimli then comments that they left the east wind to him, but he would not sing it. Aragorn responds that the people of Gondor endure the wind, but do not ask it for tidings, because in that direction lies Mordor and the Evil in the East.
A Elbereth! Gilthoniel!
Ey Elbereth! Göklerin yıldız saçan hanımı,
Ey aksi bize doğru ışıldayan mücevher!
Ey, yıldızlı göklerin kusursuz ihtişamı;
Nazarın ki engindir sonsuzlukları süzer…
Ağıt olup taşarak ormanımızın gamı;
Ey ebedi beyazlık, seninledir şarkımız
Denizin bu yanında sürgünse de halkımız!
~~0~~
A Elbereth! Gilthoniel!
A Elbereth Gilthoniel
Silivren penna míriel
O menel aglar elenath!
Na-chaered palan-díriel
O galadhremmin ennorath,
Fanuilos, le linnathon
Nef aear, sí nef aearon!
Bilbo’nun Şiiri
Şöminemin Başında
Anıyorum, şöminemin başında, ne gördüysem
Kelebek ve çiçeklerle geçmiş yazlar… Pek müphem!
Eski hazanlarda kaldı altın yapraklar, sarı
Sabah sisi, gümüş güneş, serin sabah rüzgarı…
Ve atînin endişesi dimağıma düşüyor,
Gönlüm, baharsız bir kışın korkusuyla üşüyor…
Çünkü, görmedik çok şey var yüreğim meraklıdır,
Çünkü ormanda her bahar başka yeşil saklıdır,
Nerde, eski adamları o çok eski zamanın?
Ve yarınki çocukları bambaşka bir cihanın,
Ah! Ne zaman başka ben, başka hayat düşlesem
Kapımda günlük seslerle bölünüyor vesvesem!
~~0~~
I Sit Beside the Fire
I sit beside the fire and think of all that I have seen,
Of meadow-flowers and butterflies in summers that have been;
Of yellow leaves and gossamer in autumns that there were,
With morning mist and silver sun and wind upon my hair.
I sit beside the fire and think of how the world will be
When winter comes without a spring that I shall ever see.
For still there are so many things that I have never seen:
In every wood in every spring there is a different green.
I sit beside the fire and think of people long ago,
And people who will see a world that I shall never know.
But all the while I sit and think of times there were before,
I listen for returning feet and voices at the door.
