Hakan Tunç
Her bebek doğduğunda aynı şekilde ağlar. Dilleri yoktur. Hayır, aslında vardır. Ortak bir dildir. Avazı çıktığı, gücü yettiği kadar bağırmaktır bu. Bebek büyümeye, öğrenmeye başlar. Çocuktur artık. O saf gözlerle ileriye bakar ve anlar. Hayatının en verimli yıllarını böylece geride bırakır.
Sonra o çocuk da büyür. Sen olur. Ben olur. Biz olur.
Yıllar geçer ve artık tam tersini yapmaya başlarız. Arada sırada dönüp arkamıza bakarız. Bir arpa boyundan fazla yol almışızdır, yine de değişen hiçbir şey olmamıştır. Yeni kitaplar yazılmaya, hayaller kağıttaki yerini almaya, ozanlar şarkılarını söylemeye devam etmiştir. Ama gerideki puslu sis görüntüsü, yıldızları görmemize engel olmuştur.
Kayıp Rıhtım’ın bu köşesi, bazen hazin bazen mutlu bazen de tamamen alakasız sonlardan oluşabilir. Hiçbir şeyin garantisini vermiyoruz. Sadece, söylemek istediğimiz bazı şeyler, bu edebiyat platformunda yer bulsun istiyoruz.
Sizler okumaya, bizler yazmaya devam edeceğiz. Kalemi elimize alıp, benliğimizdeki birikintileri karalayacağız dünyanın bir taraflarına. Bir süre sonra sizler de yazmaya başlayacaksınız. Ve işte o zaman bizlerin okuma sırası gelecek.
Puslu sis bizi istediği kadar takip etmeye devam edebilir. Ama yılların hazin öyküsü, o arpa boyu yolu katetmemizi engelleyemez. Çünkü hayat akıyor.
Rıhtım’ın Kayıp Köşeler’ine hoş geldiniz.
