Türker Beşe
Video oyunlarının sanat eseri olmadığı uzun süredir bir tartışma konusu. Bu konuda çeşitli fikirler olsa da, öyle oyunlar var ki gerek görselliğiyle, gerek hikayesiyle ve anlatıcılığıyla, gerekse de müzikleriyle ve genel yönetmenliğiyle bu sorunun terazisini sert bir şekilde olumlu yöne doğru yatırıyor. Özellikle sinematik türde oyunları sevenlerin bir süredir merakla beklediği The Dark Pictures Anthology serisinin ilk oyunu olan Man of Medan da şüphesiz ki bu oyunlardan biri olarak anılmayı hak ediyor.
PlayStation 4’e özel olarak piyasaya çıkan Until Dawn‘ın geliştiricisi Supermasive Games tarafından hazırlanan Bandai Namco tarafından dağıtılan The Dark Pictures Anthology, birbirinden bağımsız korku ve gerilim hikayelerini konu alan bir seri olacak. Seçimlerin oyunun akışını ve sonunu etkilediği sinematik türdeki serinin ilk oyunu olan Man of Medan (bundan sonra MoM olarak bahsedeceğim) da hem korku ve gerilim açısından hem de tekrar oynanabilirlik açısından vadettiklerini yerine getirmeyi başarıyor.
Beş Genç Bir Arada
Beş arkadaşın birlikte çıktıkları dalış gezisini konu alan MoM, bir korku filminden bekleyeceğimiz karakterlere sahip. Çekingen ve tarih meraklısı Brad (Chris Sandiford); onun büyük kardeşi olan “okulun popüler ve sert çocuğu” Alex (Kareem Tristan Alleyne); hafif şımarık zengin kızı ve Alex’in sevgilisi Julia (Arielle Palik); onun kardeşi şımarık, flörtöz ve vurdumduymaz Conrad (Shawn Ashmore) ve son olarak da dalış için kiraladıkları teknenin kaptanı cesur Fliss (Ayisha Issa). İlk bakışta karakterler çok klişe ve standart duruyor olsalar da, oyunun zaman zaman tüm karakterlerle oynamamıza izin vermesi hoş düşünülmüş ve oynanış için faydalı bir detay.
Hazır bundan bahsetmişken, oyunu bir arkadaşınızla birlikte çevrimiçi olarak oynamanız da mümkün, böylece birinizin yaptığı seçimler diğerini de etkileyecek. Ayrıca “Sinema Gecesi Modu” adı verilen modla tek bir bilgisayar/konsol başında beş arkadaşınızla birlikte oynamanız için de bir seçenek eklenmiş. Bu modda oynarsanız, sıra seçtiğiniz karaktere geldiğinde bilgisayarın başına oturuyor veya konsol kontrolörünüzü alıyor, sıra diğer karakterlerdeyken de oturup seyrediyorsunuz. İlginç bir deneyim olabilir.
Oyunun karakterler ve hikayeyle ilgili bir diğer güzel kısmıysa, oynanabilir tüm karakterlerin başına her şeyin gelebilmesi. Evet, tüm karakterler ölebiliyor veya hepsi birlikte hikayenin sonuna kadar varabiliyor. Bu durum tamamen yapacağınız seçimlere ve oyunda karşınıza ara ara çıkacak olan “doğru zamanda doğru tuşa basma” mini-oyunlarına bağlı. Bu tarz mini-oyunlar sık sık karşınıza çıkıp canınızı sıkmıyor, ama ara sahne seyrettiğinizi zannederken bir anda çıkıp sizi gafil avlayabiliyorlar.
Biri Hayalet Gemi mi Dedi?
Oyunun neredeyse tüm olayı hikaye üzerine kurulu olduğu için, oynayacak olanların keyfini baltalamamak adına, bundan etraflıca bahsetmeyi doğru bulmuyorum. Ancak kısaca da olsa değinmemek olmaz.
Brad’in yaptığı araştırmalar sonucu keşfettikleri kaybolmuş bir uçak batığına dalış yapan ekibimiz, bu uçağın düşmeden önce bir arama-kurtarma görevinde olduğunu anlar. Aradıkları geminin son koordinatlarına da ulaşan ekip, ertesi gün gemiye doğru yola çıkmaya karar vererek kamaralarına çekilir, ancak işler bekledikleri gibi gitmez.
Oyunun büyük bir kısmı bu “hayalet gemi”de, yani Ouran Medan’da geçiyor. Daha önce de dediğim gibi, gemide başınıza gelebilecek şeyler yaptığınız seçimlere, karakterleriniz arasındaki ilişkiye ve mini-oyunlardaki başarı durumunuza göre değişiklik gösteriyor.
Detay vermek istemesem de, oyunun gizemli ama sonlara doğru tahmin edilebilir bir hikayeye sahip olduğunu belirtmeliyim. Yine de tahmininizden emin olamıyorsunuz ve hangi karakterin başına ne geleceğini merak ettiğiniz için oynamaya devam ediyorsunuz. Ayrıca farklı seçimlerin hikayeyi ve sonu farklı yerlere götürebilecek olması, bitirdikten sonra da tekrar oynamak istemenize sebep oluyor.
Tam olarak hikayeyle ilgili olmasa da oynarken canımı sıkan tek unsur oyunda çok fazla “jumpscare” kullanılması oldu. Zaten paslı ve sürekli gıcırdayan harabe bir geminin daracık koridorlarında, başınıza beklenmedik işler geldiği için son derece gergin bir hâlde gezip duruyorsunuz. Her karakterin ölebileceği bilgisi de buna eklenince, ortamın gerginliği de iyice artıyor. Ortada bu kadar gerginlik varken bazıları son derece gereksiz olarak önünüze atlayan şeyler, birden gelen yüksek sesler korkutmaktan çok canınızı sıkıyor ve süregelen gerginliğinizi bir anda boşaltarak atmosferden kopmanıza sebep oluyor. Oyunun güzel hikayesi başarılı bir şekilde atmosfere yedirilmişken böyle ucuz bir numaranın, hele hele bu kadar sık bir şekilde kullanılmamasını tercih ederdim.
Hikayeyle doğrudan etkisi olmasa da, ara ara anlatının arasına girerek kafanızı karıştırıp sizi bir şekilde yönlendiren “Küratör” (Pip Torrens) de ilginç düşünülmüş bir detay.
Teknik Detaylar
MoM, 2019 yılında piyasaya çıkan bir oyundan beklenecek şekilde muazzam bir görselliğe sahip. Karakterlerin animasyonları ve mimikleri son derece gerçekçi bir şekilde oyuna aktarılmış ve hepsi son derece başarılı şekilde seslendirilmiş.
Sabit kamera açılarının mekandan mekana değişim gösterdiği oyunda çok güzel planlar ve açılar kullanılmış ancak bu durum ne yazık ki zaman zaman can sıkıcı hâle gelebiliyor. Geminin karanlık ve dar koridorlarında gezerken kameranın sabit olması, bazen gideceğiniz yeri görmenizi zorlaştırabiliyor. Buna bir de karakter kontrolündeki zorluklar eklenince tadınızın kaçması çok olası. Ara sahnelerde gördüğümüz başarılı animasyonlar, karakterleri kontrol ederken etkisini kaybediyor. Hareketler gereksiz biçimde ağır ve hantal olduğu için, yönettiğiniz karakteri istediğiniz yere götürmek için uğraşmanız gerekebiliyor. Sanki karakteri kontrol etmiyorsunuz da zorla bir yerden bir yere sürüklüyor gibi hissediyorsunuz. Bu durum etkileşime girmek istediğiniz bir nesneye doğru açıdan bakmanız gerektiğinde iyice eziyete dönebiliyor.
Ön Sipariş İçeriği
Yapımcıların oyunculara attığı kazıklardan biri olan ön sipariş içeriklerinden ne yazık MoM da nasibini almış. Oyunu bitirdikten sonra açılan “Curator’s Cut”, hikayeye farklı bir bakış açısı sunuyor. Mesela normal oyunda ikili sahnelerde kimi oynadıysak bu sefer diğerini oynuyoruz. İlk oynayışımızdaki bazı sahneleri atlıyor veya o sırada diğer başka karakterleri kontrol etmemiza imkan veriyor, ayrıca yaptığımız bazı seçimlerin de tam tersini kendiliğinden yapıyor. İyi düşünülmüş bir fikir olsa da, bunun sadece ön sipariş veren oyunculara sunulmasını hoş bulmuyorum.
Son Olarak
Man of Medan oyununu yavaş yavaş, tüm gizemleri çözmeye çalışarak oynayarak bitirmem 6 saat civarında sürdü. Ancak yaptığım bazı seçimlerin aksini seçerek oynamak istediğimi de düşünürsek, oyunun 6 saatlik bir içerik sunduğunu söylemek yanıltıcı olur. Man of Medan’ın en az iki kere oynanması gerektiğini düşünüyorum.
Steam üzerinde ₺149, Playstation Store üzerinde ₺134, Microsoft Store üzerindeyse ₺127,50 satış fiyatıyla piyasaya sürülen oyunun bu parayı hak ettiğinden tam olarak emin olamasam da, mutlaka bir göz atılması gerektiğine inanıyorum. Özellikle sinematik anlatımlı oyunlardan hoşlanan oyuncuların ve korku/gerilimseverlerin hoşuna gideceği kesin gibi duruyor.
@estorn incelemeyi keyifle okudum , elinize emeğinize sağlık.
Oyun , Until Dawn’a göre biraz daha kısa sanırım.Yine de listeme ekledim , korku - gerilim türündeki yapımları nadir gördüğümüz şu zamanlarda kaçırmamak lazım.